عمری به بطالت بگذشت و دل بی تاب نیامد

                                           ایام به پوچی برفت و مه شب تاب نیامد

عالم به گنه رفت و سپهدار نیامد

                                          آشوب جهان را بگرفت و گل بی خار نیامد

روزی که تکاپوی رخت بوده نگارم

                                         افسوس دلم را بگرفت و دل بیدار نیامد

از شوق وصالش گزراندم شب و روزم

                                         چندی به رهش ماندم و آن شاه نیامد

عیسای مسیح است سراسیمه براهش

                                         گفت است که اذن فرج از قادر دادار نیامد